Er zit een mes in m’n hart, op een plek waar al te veel littekenweefsel zit.
De laatste keer, dat dit gebeurde, had het ons compleet overvallen, we waren niet voorbereid geweest. Als een donderslag bij heldere hemel. Deze keer is het anders. We hebben er vaak over gepraat en alles zorgvuldig gepland. Sterker nog, ik denk dat ik er een belangrijk aandeel in heb.
Op een zwoele zomeravond, in de achtertuin drong de essentie van mijn woorden duidelijk tot hem door. Ik zag het in zijn ogen. We hadden gepraat over de toekomst, onze dromen die zoveel op elkaar lijken. Fysiek moe van al het trainen en afzien, kwam de emotie gemakkelijk naar boven. Soms moet je uitgeput zijn om hardop te durven zeggen wat je eigenlijk wilt, hoe egoïstisch het ook voelt.
“Je moet, nou ja, je móet niks”….de stilte is fijn terwijl de warme wind onze vermoeide blote voeten streelt, “Je moet iedereen die er toe doet, al je geliefden die iets van je willen..” ik pauzeer even….”en dat bedoel ik positief hoor”….Luciël knikt en ik zie dat hij me nu al begrijpt. Dat maakt onze relatie ook zo uitzonderlijk. Elkaar begrijpen zonder woorden. Toch wil ik juist nu de woorden hardop uitspreken. Hier in de intimiteit van de omsloten achtertuin, waar we even alleen op de wereld zijn. “Je moet alles uitschakelen en alleen maar aan jezelf denken. Doen wat nú goed voor je is. Je eigen pad kiezen. Het is een keuze voor dit moment, niet voor eeuwig”.
En nu is het dan zover. We hebben het afgelopen jaar intens genoten, getraind tot het zweet ons in de ogen liep, gelachen als pubers en gedanst alsof ons leven er vanaf hing op het NK & WK.
De kans die hem aan de andere kant van de wereld geboden wordt is té mooi, past té goed bij zijn talenten om voorbij te laten gaan. Maar loslaten doet pijn. Al gaan we uiteraard wel zoveel mogelijk ‘pendelen’….het is maar een oceaan…
Mijn man en zoons hebben het afgelopen jaar een belangrijk aandeel gehad in dit geluk. Ze hebben ons de ruimte, vrijheid en liefde gegeven om dit geweldige avontuur ten volle te benutten. Nu nemen ze afstand, gunnen me de tijd om mijn kaarten te herschudden en kijken me af en toe net iets te lang of te bezorgd aan.
Don’t worry lieve mannen, aan beide zijden van de oceaan. Het is goed! Het mes prikt in m’n hart. Er zit veel littekenweefsel, maar het klopt als een bezetene voor de toekomst.
Manon
Het bericht Manon: Mes in mijn hart verscheen eerst op De Mama Company.